Alle vissen hebben een slijmhuid, het is een geleiachtige stof die heel de buitenkant van het lichaam bedekt. Een slijmhuid is van groot belang voor vissen, omdat het ze bescherming biedt. In grote lijnen is de functie van de slijmhuid:
Vissen worden met een laag slijm bedekt. Dit slijm wordt door slijmcellen in de huid afgescheiden. Ook de huid van vissen bestaat uit twee lagen, de opper- en lederhuid. In de opperhuid zitten cellen die een stof produceren dat, zodra het met water in contact komt, in slijm veranderd. Sommige vissen zijn slijmeriger dan anderen. Vooral vissen die geen schubben hebben, zoals een aal, hebben een dikkere slijmhuid.
Zonder slijmhuid zouden vissen niet kunnen overleven. Ook schade aan de slijmhuid kan zorgen voor vervelende kwalen. Het slijm zorgt voor een goede balans van de inwendige en uitwendige longen. Vissen ‘ademen’ door de huid, een verandering in het huidslijm zal het gastransport via de huid moeilijker maken. Het lichaam van zoetwatervissen is zouter dan het water waar ze in zwemmen, daarom nemen ze water op via de huid en ontdoen zich van dit water door het uit te plassen.
Een onbeschadigde slijmhuid is voor vissen de beste bescherming tegen bacteriën en parasieten. De slijmlaag voorkomt dat deze indringers binnen kunnen komen. Verwond de vis zich, dan zal de slijmhuid een beschermende laag over de wond leggen, waardoor infecties voorkomen worden.
Het slijm vormt een mooie egale laag, waardoor de openingen tussen de schubben wordt opgevuld. Daardoor kan een vis snel door het water bewegen. Zonder deze gladde laag zou hij veel weerstand krijgen in het water.
Voor sommige vissen vormt de slijmhuid meer dan een beschermende laag. Ze produceren een giftig slijm, waarmee ze roofvissen weten af te weren. Er zijn zelfs vissen die met hun slijmhuid haaien effectief op afstand kunnen houden.